उंट

क्षितिज नाचले वाळूभवती

वाळु बरळली, ’नाही, नाही.’

अशाच वेळी उंट उगवला;

आणि म्हणाला, ’करीन काही.’

अन मानेच्या बुरुजावरती

चढले डोळे अवघड जागी;

क्षितिज पळाले दूर दूर अन

वाळु जाहली हळूच ’जागी’.

रूप असे पाहुनी अजागळ

भुलले वाळूचे भोळेपण;

आणि तिच्या त्या वांझपणावर

गळला पहिला सृजनाचा क्षण.

उंट चालला वाळूवरुनी

वाळु म्हणाली, ’आहे, आहे.’

...खय्यामाने भरले पेले;

महंमदाने रचले दोहे.

हा यात्रेकरु तिथे न खळला.

निळा पिरॅमिड शोधित जाई!

तहानेसाठी प्याला मृगजळ;

भूक लागता तहान खाई.

निळा पिरॅमिड दिसला का पण?

...खूण तयाची एकच साधी...

निळा पिरॅमिड दिसतो ज्याला

तोच पिरॅमिड बनतो आधी

__विंदा करंदीकर