Vakalya disha phulun | Grace | Manikrao Sitaram Godghate | Marathi Kavita

Grace - Manikrao Sitaram Godghate
(Born: 10 May 1937, Died: 26 March 2012)

वाकल्या दिशा फुलून

वाकल्या दिशा फुलून स्‍निग्ध रंग सावळा,
या फुलांत या सुरांत चंद्र घालतो गळा


पावले अशी सलील नादती कुठून नाद,
मी क्षितिज वाहतो तरी जुळे न शब्द, गीत

दु:ख एक पांगळे जशी तरूंत सावली,
या उरांत पेटलीस, का उन्हास काहिली

असे कसे सुने सुने मला उदास वाटते,
जशी उडून पाखरे नभांत चालली कुठे

_ ग्रेस [Grace - Manikrao Sitaram Godghate]

त्या व्याकुळ संध्यासमयी (Tya wyakul sandhya samayi by Grace)

त्या व्याकुळ संध्यासमयी
शब्दांचा जीव वितळतो,
डोळ्यांत कुणाच्या क्षितिजे
मी अपुले हात उजळतो

तू आठवणींतुन माझ्या
कधी रंगीत वाट पसरशी,
अंधार-व्रताची समई
कधी असते माझ्यापाशी

पदराला बांधुन स्वप्‍ने
तू एकट संध्यासमयी,
तुकयाच्या हातांमधला
मी अभंग उचलुन घेई

तू मला कुशीला घ्यावे
अंधार हळू ढवळावा,
संन्यस्त सुखाच्या काठी
वळिवाचा पाऊस यावा
_ ग्रेस

ती गेली तेव्हा (Ti Geli Tevha by Grace)

ती गेली तेव्हा रिमझिम
पाऊस निनादत होता
मेघांत अडकली किरणे
हा सूर्य सोडवित होता


ती आई होती म्हणुनी
घनव्याकुळ मीही रडलो
त्यावेळी वारा सावध
पाचोळा उडवित होता

अंगणात गमले मजला
संपले बालपण माझे
खिडकीवर धुरकट तेव्हा
कंदील एकटा होता
_ ग्रेस

भय इथले संपत नाही (Bhay Ithale Sampat Nahi by Grace)

भय इथले संपत नाही, मज तुझी आठवण येते
मी संध्याकाळी गातो तू मला शिकविली गीते

ते झरे चंद्रसजणांचे ती धरती भगवी माया,
झाडांशी निजलो आपण झाडांत पुन्हा उगवाया

तो बोल मंद हळवासा आयुष्य स्पर्शुनी गेला,
सीतेच्या वनवासातील जणु अंगी राघव शेला

स्तोत्रात इंद्रिये अवघी गुणगुणती दुःख कुणाचे,
हे सरता संपत नाही चांदणे तुझ्या स्मरणाचे

_ ग्रेस

तुला पाहिले मी (Tula pahile mi by Grace)

तुला पाहिले मी नदीच्या किनारी
तुझे केस पाठीवरी मोकळे,
इथे दाट छायांतुनी रंग गळतात
या वृक्षमाळेतले सावळे!

तुझी पावले गे धुक्याच्या महालात
ना वाजली ना कधी नादली,
निळागर्द भासे नभाचा किनारा
न माझी मला अन्‌ तुला सावली

मनावेगळी लाट व्यापे मनाला
जसा डोंगरी चंद्र हा मावळे,
पुढे का उभी तू, तुझे दुःख झरते?
जसे संचिताचे ऋतू कोवळे

अशी ओल जाता तुझ्या स्पंदनातून
आकांत माझ्या उरी केवढा,
तमांतूनही मंद तार्‍याप्रमाणे
दिसे की तुझ्या बिल्वरांचा चुडा

_ ग्रेस

घर थकलेले संन्यासी (Ghar thaklele sanyasi by Grace)

घर थकलेले संन्यासी
हळूहळू भिंतही खचते
आईच्या डोळ्यांमधले
नक्षत्र मला आठवते

ती नव्हती संध्या मधुरा
रखरखते ऊनच होते
ढग ओढून संध्येवाणी
आभाळ घसरले होते

पक्षांची घरटी होती
ते झाड तोडले कोणी
एकेक ओंजळीमागे
असतेच झर्‍याचे पाणी

मी भिऊन अंधाराला
अडगळीत लपुनी जाई
ये हलकेहलके मागे
त्या दरीतली वनराई

_ ग्रेस