Shravanmasi Harsh Manasi | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Rain Poem | Marathi Song Lyrics

Shravanmasi Harsh Manasi | Tryambak Bapuji Thombre

Shravanmasi Harsh Manasi | Rain Poem in Marathi

श्रावण मासी हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे,
क्षंणात येते सर सर शिरवे क्षंणात फिरुनि ऊन पडे

वरति बघता इंद्र धनुचा गोफ दुहेरि विणलासे
मंगल तोरण काय बांधले नभोमंडपी कुणी भासे

झालासा सुर्यास्त वाटतो, सांज अहाहा तो उघडे
तरु शिखरावर उंच घरावर पिवळे पिवळे ऊन पडे

उठती वरती जलदांवरती अनंत संध्याराग पहा
सर्व नभावर होय रोखिले सुंदरतेचे रुप महा

बलाकमाला उडता भासे कल्पसुमांची माळिच ते
उतरुनि येती अवनीवरती ग्रहगोलचि की एकमते

फडफड करुनि भिजले अपुले पखं पाखरे सावरती
सुंदर हरिणी हिरव्या कुरणी निजबाळांसह बागडती

खिल्लारे ही चरती रानी गोपही गाणी गात फिरे
मंजूळ पावा गाई तयांचा श्रावण महिमा एकसुरे

सुवर्ण चंपक फुलला विपिनी रम्य केवडा दरवळला
पारिजातही बघता भामा रोष मनीचा मावळला

सुंदर परडी घेऊनि हाती पुरोपकंठी शु्द्धमती
सुंदर बाला या फुलमाला रम्य फुले पत्री खुडती

देव दर्शना निघती ललना हर्ष मावे ना हदयात
वदनी त्यांच्या वाचून घ्यावे  श्रावण महिन्याचे गीत
_ [त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Anant | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

अनंत तारा नक्षत्रे ही अनंत या गगनात
अनंत दीप्ती, अनंत वसुधा, हे शशिसूर्य अनंत.

वरती खाली सर्व साठले वातावरण अनंत,
माप कशाचे, कुणा मोजिता, सर्व अनंत अनंत.
कितेक मानव झटती, करिती हाडाचेही पाणी,
अनंत वसुधा आजवरी हो परी मोजली कोणी!
म्हणोत कोणी 'आम्ही गणिला हा ग्रह- हा तारा,'
परंतु सांगा कुणी मोजिला हा सगळाच पसारा?
विशाल वरती गगन नव्हे, हे विश्वाचे कोठार,
उदात्ततेचा सागर हा, चिच्छांतीचा विस्तार.
कुणी मोजिला, कुणास त्याची लांबीरूंदी ठावी?
फार कशाला दिग्वनिंताची तरी कुणी सांगावी?
अनंत सारे विश्व जाहले अनंतात या लीन,
क्षुद्र मानवा, सांग कशाचा बाळगिसी अभिमान?
तव वैभव हे तुझे धनी ही, हे अत्युच्च महाल,
जातिल का गगनास भेदूनि? अनंत का होतील?
तुझ्या कीर्तिचे माप गड्या का काळाला मोजील!
ज्ञान तुझे तू म्हणशी 'जाइल', कोठवरी जाईल?
'मी' 'माझे' या वृथा कल्पना, तू कोणाचा कोण?
कितेक गेले मी मी म्हणता या चक्री चिरडून.

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Preet Havi Tar | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita | प्रीति हवी तर

प्रीति हवी तर जीव आधि कर अपुला कुरबान,
प्रीति हवी तर तळहातावर घे कापुनि मान !


तलवारीची धार नागिणी लसलसती प्रीत,
याद ठेव अंगार जगाला लाविल निमिषांत !

प्रीति निर्मिली तुला वाटते का दुबळ्यासाठी?
प्रीतिदेवि जगदेकवीर जो जाय तयापाठी !

नव्हे प्रीतिला रंग लाविला लाल गुलाबांचा,
परि रुधिराचा, धडधडणाऱ्या जळत्या जीवाचा.

गुल गुल बोले प्रीति काय ती? काय महालांत?
प्रीति बोलते काळ घालिता कलिजाला हात !

स्त्रैणपणाच्या चार भावना नच पचती ज्याला
हीन जिवाने घेउ नये त्या जहरी प्याल्याला !

सह्य जिवाला होय जाहला जरि विद्युत्पात,
परी प्रीतिचा घात भयंकर दुसरा कल्पांत !

जीवंतपणी मरण घेउनी फिरणे जगतात;
साठविली ब्रम्हांडदाहिनी दाहकता यांत !

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Nirzaras | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita | निर्झरास

Nirzaras | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi]

गिरिशिखरे, वनमालाही दरीदरी घुमवित येई
कड्यावरुनि घेऊन उड्या खेळ लतावलयी फुगड्या

घे लोळण खडकारती, फिर गरगर अंगाभवती,
जा हळूहळू वळसे घेत लपत-छपत हिरवाळीत,

पाचूंची हिरवी राने झुलव गडे, झुळझुळ गाणे ।
वसंतमंडप - वनराई आंब्याची पुढती येई

श्रमलासी खेळून खेळ नीज सुखे क्षणभर बाळ ।
हीं पुढची पिवळी शेतें सळसळती - गाती गीतें,

झोप कोठुनि तुला तरी, हास लाडक्या । नाच करी
बालझरा तूं बालगुणी, बाल्यचि रे । भरिसी भुवनी ।
***

बालतरू हे चोहिकडे, ताल तुला देतात गडे!
प्रेमभरे त्यावर तूहि, मुक्त-मणि उधळून देई!

बुदबुद-लहरी फुलवेली, फुलव सारख्या भवताली
सौंदर्ये हृदयामधली, हे विश्वी उधळून खुली

गर्द सावल्या सुखदा, वेलीची फुगडी होई!
इवलाली गवतावरती, रानफुले फुलती हसती

झुलवित अपुले तुरे-तुरे, निळी लव्हाळी दाट भरे
जादूनेच तुझ्या बा रे? वन नंदन बनले सारे!

सौंदर्याचा दिव्य झरा, बालसंतचि तू चतुरा
या लहरीलहरीमधुनी, स्फूर्ती दिव्य भरिसी विपिनी
***

आकाशामधुनी जाती, मेघांच्या सुंदर पंक्ति
ती संध्या खुलते वरती, नीलारुण फलकावरती

इंद्रधनूची कमान ती, रम्य तारका लुकलुकती
शुभ्र चंद्रिका नाच करी, स्वर्गधरेवर एकपरी

ही दिव्ये येती तुजला, रात्रंदिन भेटायाला!
वेधुनि त्यांच्या तेजाने, विसरुनिया अवघी भाने

धुंद हृदय तव परोपरी, मग उसळे लहरीलहरी
त्या लहरीमधुनी झरती, दिव्य तुझ्या संगीततति!

नवल न, त्या प्राशायाला, स्वर्गहि जर भूवर आला!
गंधर्वा तव गायन रे, वेड लाविना कुणा बरे!
***

पर्वत हा, ही दरीदरी, तव गीते भरली सारी
गाण्याने भरली राने, वर-खाली गाणे गाणे!

गीतमय स्थिरचर झाले, गीतमय ब्रम्हांड झुले!
व्यक्त तसे अव्यक्तहि ते, तव गीते डुलते झुलते!

मुरलीच्या काढित ताना, वृंदावनि खेळे कान्हा
धुंद करुनि तो नादगुणे, जडताहि हसवी गाने

दिव्य तयाच्या वेणुपरी, तूहि निर्झरा! नवलपरी
गाउनि गे झुळझुळ गान, विश्वाचे हरिसी भान!

गोपि तुझ्या हिरव्या वेली, रास खेळती भवताली!
तुझ्या वेणुचा सूर तरी, चराचरावर राज्य करी
***

काव्यदेविचा प्राण खरा, तूच निर्झरा! कविश्वरा!
या दिव्याच्या धुंदिगुणे, दिव्याला गासी गाणे

मी कवितेचा दास, मला, कवी बोलती जगांतला,
परि न झरे माझ्या गानी, दिव्यांची असली श्रेणी!

जडतेला खिळुनी राही, हृदयबंध उकलत नाही!
दिव्यरसी विरणे जीव, जीवित हे याचे नाव

ते जीवित न मिळे माते, मग कुठुनि असली गीते?
दिव्यांची सुंदर माला, ओवाळी अक्षय तुजला!

तूच खरा कविराज गुणी, सरस्वतीचा कंठमणी
अक्षय तव गायन वाहे, अक्षयात नांदत राहे!
***

शिकवी रे, शिकवी माते, दिव्य तुझी असली गीते!
फुलवेली-लहरी असल्या, मम हृदयी उसळोत खुल्या!

वृत्तिलता ठायी ठायी, विकसू दे सौंदर्याही!
प्रेमझरी-काव्यस्फूर्ति, ती आत्मज्योती चित्ती

प्रगटवुनि चौदा भुवनी, दिव्य तिचे पसरी पाणी!
अद्वैताचे रज्य गडे, अविच्छिन्न मग चोहिकडे!

प्रेमशांतिसौंदर्याही, वेडावुनि वसुधामाई
मम हृदयी गाईल गाणी, रम्य तुझ्या झुळझुळ वाणी!

आणि असे सगळे रान, गाते तव मंजुळ गान,
तेवि सृष्टीची सतार ही, गाईल मम गाणी काही!
***

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Chimanicha Gharata | Poems for Kids | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

चिंव् चिंव् चिंव् रे । तिकडे तू कोण रे?


'कावळे दादा, कावळे दादा, माझा घरटा नेलास, बाबा?'
'नाही ग बाई, चिऊताई, तुझा घरटा कोण नेई?'

'कपिला मावशी, कपिला मावशी, घरटे मोडून तू का जाशी?'
'नाही ग बाई मोडेन कशी? मऊ गवत दिले तुशी'

'कोंबडी ताई, कोंबडी ताई, माझा घरटा पाहिलास बाई?'
'नाही ग बाई मुळी नाही तुझा माझा संबंध काही?'

'आता बाई पाहू कुठे? जाऊ कुठे? राहू कुठे?'
'गरीब बिचाऱ्या चिमणीला सगळे टपले छळण्याला'

चिमणीला मग पोपट बोले ' का गे तुझे डोळे ओले?'
'काय सांगू बाबा तुला? माझा घरटा कोणी नेला?'

'चिमूताई चिमूताई, माझ्या पिंजऱ्यात येतेस, बाई?'
'पिंजरा किती छान माझा! सगळा शीण जाईल तुझा'

'जळो तुझा पिंजरा मेला! त्याचे नाव नको मला !'
'राहीन मी घरट्याविना!' चिमणी उडून गेली राना.

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Ganarya Pakshyas | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

समय रात्रीचा कोण हा भयाण!
बळे गर्जे हे त्यांत घोर रान.

अशा समयी छबुकड्या पाखरा तू,
गात अससी; बा काय तुझा हेतू?

गिरी वरती उंच उंच हा गेला,
तमे केले विक्राळ किती याला.
दरी गर्जे, फूत्कार पहा येती,
किती झंझानिल घोर वाहताती.

दीर्घ करिती हे घूक शब्द काही;
क्रूर नादे त्या रान भरुनि जाई.
अशा समयी हे तुझे गोड गाणे
रम्य पक्ष्या, होईल दीनवाणे.

तुझ्या गानाचे मोल नसे येथे,
कुणी नाही संतुष्ट ऐकण्याते;
जगे अपुल्या कानास दिली टाळी,
वृथा मानवी हाव अशा वेळी.

तुझे गाणे हे शांत करी आता,
पहा, गर्जे वन घोर हे सभोंता.
किर्र करिती हे तीक्ष्ण शब्द कीट,
असे त्यांचा या समयि थाटमाट.

पुढे येईल उदयास अंशुमाली,
दिशा हसतील वन धरिल रम्य लाली.
हरिणबाळे फिरतील सभोवार,
तदा येवो गाण्यास तुझ्या पूर.

तुझे भ्राते दिसतील एक ठायी,
हरित कुंजी ज्या हास्य पूर्ण काही.
वदुनि त्यांच्या सह रम्य गीत बा रे,
मधुर नादे वन भरुनि टाक सारे.

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Parva | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

भिंत खचली कलथून खांब गेला
जुनी पडकी उद्ध्वस्त धर्मशाला

तिच्या कौलारी बसुनि पारवा तो
खिन्न नीरस एकांतगीत गातो

सूर्य मध्यान्ही उभा राहे
घार मंडळ त्याभवती घालताहे
पक्षी पानांच्या शांत सावल्यांत
सुखे साखरझोपेत पेंगतात.

तुला नाही परि हौस उडायाची
गोड हिरव्या झुबक्यात दडायाची
उष्ण झळ्या बाहेर तापतात
गीतनिद्रा तव आंत अखंडित

चित्त किंवा तव कोवळ्या विखारे
दुखतेखुपते का सांग सांग बा रे
तुला काही जगतात नको मान
गोड गावे मग भान हे कुठून

झोप सौख्यानंदात मानवाची
पुरी क्षणही कोठून टिकायाची
दुःखनिद्रे निद्रिस्त बुध्दराज
करूणगीते घुमवीत जगी आज.

दुःखनिद्रा ती आज तुला लागे
तुझे जगही निद्रिस्त तुझ्या संगे
फिरे माझ्या जगतात उष्ण वारे
तुला त्याचे भानही नसे बा रे.

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Audumbar | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

ऎल तटावर पैल तटावर हिरवाळी घेऊन
निळासांवळा झरा वाहतो बेटाबेटातुन.


चार घरांचे गांव चिमुकले पैल टेकडीकडे
शेतमळ्यांची दाट लागली हिरवी गरदी पुढे.

पायवाट पांढरी तयांतुनि अडवीतिडवी पडे
हिरव्या कुरणामधुनि चालली काळ्या डोहाकडे.

झांकळुनी जळ गोड काळिमा पसरी लाटांवर
पाय टाकुनी जळांत बसला असला औदुंबर.

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Dosh Asati Jagatat kiti yache | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

दोष असती जगतात किती याचे
नसे मजला सामर्थ्य गणायाचे,

दोष माझा परि हाच मला वाटे
दोष बघता सत्प्रेम कसे आटे?

दोष असती जगतात, असायचे
मला त्यांशी तरि काय करायाचे?
प्रेमगंगेच्या शुद्ध सिंचनेही
शुद्ध होई न जो -दोष असा नाही.

गड्या पूर्णा! मज आस तुझी नाही
सख्या न्युना, ये मार मिठी देही
प्रीति माझ्या ह्रदयात करी वास
न्युनतेला पूर्णत्व द्यावयास!!

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Ti Phulrani | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

हिरवे हिरवेगार गालिचे - हरित तृणाच्या मखमालीचे;
त्या सुंदर मखमालीवरती - फुलराणी ही खेळत होती.

गोड निळ्या वातावरणात - अव्याज-मने होती डोलत;
प्रणयचंचला त्या भ्रूलीला - अवगत नव्हत्या कुमारिकेला,
आईच्या मांडीवर बसुनी - झोके घ्यावे, गावी गाणी;
याहुनि ठावे काय तियेला - साध्या भोळ्या फुलराणीला ?

पुरा विनोदी संध्यावात - डोलडोलवी हिरवे शेत;
तोच एकदा हासत आला - चुंबून म्हणे फुलराणीला-
"छानी माझी सोनुकली ती - कुणाकडे ग पाहत होती ?
कोण बरे त्या संध्येतून - हळुच पाहते डोकावून ?
तो रविकर का गोजिरवाणा - आवडला अमुच्या राणींना ?"
लाजलाजली या वचनांनी - साधी भोळी ती फुलराणी !

आन्दोली संध्येच्या बसुनी - झोके झोके घेते रजनी;
त्या रजनीचे नेत्र विलोल - नभी चमकती ते ग्रहगोल !
जादूटोणा त्यांनी केला - चैन पडेना फुलराणीला;
निजली शेते, निजले रान, - निजले प्राणी थोर लहान.
अजून जागी फुलराणि ही - आज कशी ताळ्यावर नाही ?
लागेना डोळ्याशी डोळा - काय जाहले फुलराणीला ?

या कुंजातुन त्या कुंजातुन - इवल्याश्या या दिवट्या लावुन,
मध्यरात्रिच्या निवान्त समयी - खेळ खेळते वनदेवी ही.
त्या देवीला ओव्या सुंदर - निर्झर गातो; त्या तालावर -
झुलुनि राहिले सगळे रान - स्वप्नसंगमी दंग होउन!
प्रणयचिंतनी विलीनवृत्ति - कुमारिका ही डोलत होती;
डुलता डुलता गुंग होउनी - स्वप्ने पाही मग फुलराणी -

"कुणी कुणाला आकाशात - प्रणयगायने होते गात;
हळुच मागुनी आले कोण - कुणी कुणा दे चुंबनदान !"
प्रणयखेळ हे पाहुनि चित्ति - विरहार्ता फुलराणी होती;
तो व्योमीच्या प्रेमदेवता - वाऱ्यावरती फिरता फिरता -
हळूच आल्या उतरुन खाली - फुलराणीसह करण्या केली.
परस्परांना खुणवुनि नयनी - त्या वदल्या ही अमुची राणी !

स्वर्गभूमीचा जुळ्वित हात - नाचनाचतो प्रभातवात;
खेळुनि दमल्या त्या ग्रहमाला - हळुहळु लागति लपावयाला
आकाशीची गंभीर शान्ती - मंदमंद ये अवनीवरती;
विरू लागले संशयजाल, - संपत ये विरहाचा काल.
शुभ्र धुक्याचे वस्त्र लेवुनि - हर्षनिर्भरा नटली अवनी;
स्वप्नसंगमी रंगत होती - तरीहि अजुनी फुलराणी ती!

तेजोमय नव मंडप केला, - लख्ख पांढरा दहा दिशाला,
जिकडे तिकडे उधळित मोती - दिव्य वर्हाडी गगनी येती;
लाल सुवर्णी झगे घालुनी - हासत हासत आले कोणी;
कुणी बांधिला गुलाबि फेटा - झकमणारा सुंदर मोठा!
आकाशी चंडोल चालला - हा वाङनिश्चय करावयाला;
हे थाटाचे लग्न कुणाचे - साध्या भोळ्या फुलराणीचे !

गाउ लागले मंगलपाठ - सृष्टीचे गाणारे भाट,
वाजवि सनई मारुतराणा - कोकिळ घे तानावर ताना!
नाचु लागले भारद्वाज, - वाजविती निर्झर पखवाज,
नवरदेव सोनेरी रविकर - नवरी ही फुलराणी सुंदर !
लग्न लागते! सावध सारे! सावध पक्षी ! सावध वारे !
दवमय हा अंतपट फिटला - भेटे रविकर फुलराणीला !

वधूवरांना दिव्य रवांनी, - कुणी गाइली मंगल गाणी;
त्यात कुणीसे गुंफित होते - परस्परांचे प्रेम ! अहा ते !
आणिक तेथिल वनदेवीही - दिव्य आपुल्या उच्छवासाही
लिहीत होत्या वातावरणी - फुलराणीची गोड कहाणी !
गुंतत गुंतत कवि त्या ठायी - स्फुर्तीसह विहराया जाई;
त्याने तर अभिषेकच केला - नवगीतांनी फुलराणीला !

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Gharata | Poems for Kids | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

चिव चिव चिव रे
तिकडे तू कोण रे ?
कपिलामावशी कपिलामावशी
घरटा मोडून तू का जाशी ?

नाही गं बाई मुळीच नाही
मऊ गवत देईन तुशी

कोंबडीताई कोंबडीताई
माझा घरटा पाहिलास बाई ?

नाही गं बाई मुळीच नाही
तुझा माझा संबंध काही

कावळेदादा कावळेदादा
माझा घरटा नेलास बाबा ?

नाही गं बाई चिमणुताई
तुझा घरटा कोण नेई ?

आता बाई पाहू कुठे ?
जाऊ कुठे ? राहू कुठे ?

गरीब बिचाऱ्या चिमणीला
सगळे टपले छळण्याला

चिमणीला मग पोपट बोले
का गं तुझे डोळे ओले?

काय सांगू बाबा तुला
घरटा माझा कोणी नेला

चिऊताई चिऊताई
माझ्या घरट्यात येतेस बाई ?

पिंजरा किती छान माझा
सगळा शीण जाईल तुझा

जळो तुझा पिंजरा मेला
त्याचे नाव नको मला

राहीन मी घरट्याविना
चिमणी उडून गेली राना

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी

Kothun Yete Mala Kalena | Tryambak Bapuji Thombre [Balkavi] | Marathi Kavita

कोठुनि येते मला कळेना
उदासीनता ही हृदयाला

काय बोचते ते समजेना
हृदयाच्या अंतर्हृदयाला ।।

येथे नाही तेथे नाही,
काय पाहिजे मिळावयाला?
कुणीकडे हा झुकतो वारा?
हाका मारी जीव कुणाला?

मुक्या मनाचे मुके बोल हे
घरे पाडिती पण हृदयाला
तीव्र वेदना करिती, परि ती
दिव्य औषधी कसली त्याला !

__[त्र्यंबक बापूजी ठोमरे] बालकवी