आला क्षण-गेला क्षण

गडबड घाई जगात चाले,

आळस डुलक्या देतो पण;

गंभीरपणे घडय़ाळ बोले -

‘आला क्षण-गेला क्षण’

घडय़ाळास या घाई नाही,

विसावाही तो नाही पण;

त्याचे म्हणणे ध्यानी घेई -

‘आला क्षण-गेला क्षण!’

कर्तव्य जे तत्पर त्यांचे

दृढ नियमित व्हावयास मन,

घडय़ाळ बोले आपुल्या वाचे -

‘आला क्षण-गेला क्षण’

कर्तव्याला विमुख आळशी

त्यांच्या हृदयी हाणीत घण,

काळ -ऐक! गातो आपुल्याशी

‘आला क्षण-गेला क्षण!’

लवाजम्याचे हत्ती झुलती

लक्ष त्यांकडे देतो कोण,

मित रव जर हे सावध करती -

‘आला क्षण-गेला क्षण’

आनंदी आनंद उडाला,

नवरीला वर योग्य मिळाला!

थाट बहुत मंडपात चाले -

भोजन, वादन, नर्तन, गान!

काळ हळू ओटीवर बोले -

‘आला क्षण-गेला क्षण!’

‘कौतुक भारी वाटे लोकां

दाखविण्या पाहण्या दिमाखा,

तेणे फुकटची जिणे होतसे!

झटा! करा तर सत्कृतीला!’

सुचवीत ऐसे, काळ वदतसे -

‘क्षण आला, क्षण गेला!’

वार्धक्य जर सौख्यात जावया

व्हावे, पश्चात्ताप नुरुनिया,

तर तरुणा रे! मला वाटते,

ध्यानी सतत अपुल्या आण

घडय़ाळ जे हे अविरत वदते-

‘आला क्षण-गेला क्षण’

__केशवसुत